Jak zakładamy winnicę, cz. 28: Kotek, czarny kotek

Na ten dzień czekałem dwa miesiące. Dzień, w którym wsiądę w ciągnik i okopie rzędy. Dzień, w którym słońce zaświeci, a co ważniejsze, gleba wyschnie na tyle aby nie doświadczać slalomu gigant w dwutonowym wehikule. kotek, kotek, czarny kotek, łąka zielona, a ja w ciasnym traktorze jak jakaś gwiazda w telewizorze. Tak, gdy człowiek obcuje sam na sam z przyrodą, tą dziką, nieujarzmioną, gdy godzinami wlepia gały w okopywane sadzonki w pozycji skupionego Myśliciela, zaczyna wtedy kopać także we własnym umyśle i dokopuje się myśli, tych racjonalnych, wpół racjonalnych i tych w pełni odlotowych. Potem wraca, do miasta, zupełnie zrelaksowany.