Mam nadzieje, że to nie zwiastun złowrogi czy inny zły omen tego, co nadchodzi. Martwię się, bo doświadczam od samego początku, że wszystko trwa dwa razy dłużej, a co gorsza, kosztuje też podwójnie. W biznes planie zakładałem likwidację dwóch glebowych tarasów i voilà!
Dwa dni temu, staliśmy się bohaterami takiej oto wymiany:
ona: “Kochanie, kiedy jedziesz?”
on: “Pojadę, jak zrobią mi laskę”
Zaczęło się! Po jedenastu miesiącach planowania i analizowania, debatowania i spisywania, nagle, jak grom z nieba, nadszedł dzień czynu! Jak jakąś dziewicę kukurydzianą, przeszywa mnie dziwne podekcytowanie, co powoduje, że biegam bez celu wokół pola i nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.
Jak już cytowałem, “aby na winie zrobić małą fortunę, najpierw trzeba wydać fortunę dużą”. Jest w tym powiedzeniu dużo racji, bo zakładanie winnicy to jedno z tych przedsięwzięć zaliczanych do capital intensive, to znaczy takich, które wymagają poważnych środków finansowych na samym początku inwestycji.
Jest to jedno z najważniejszych i aby nam nie było za dobrze, jedno z najtrudniejszych pytań jakie musiałem sobie zadać.
“Jaki areał pod uprawę?” – to jeden z trzech kluczowych pytań, które sobie zadałem na samych początku. Statystyki mówią, że obecnie w Polsce nie więcej niż 700 hektarów znajduje się pod uprawą winnej latorośli i co wymowniejsze, mamy tyle samo winnic.
