Podobno pustynni Beduini mają takie powiedzenie – “jeżeli coś Ci się przydarzy raz, możesz spać spokojnie, że już nigdy więcej to się nie przydarzy. Jeżeli jednak przydarzy Ci się to po raz wtóry, możesz być pewien, że i po raz trzeci to doświadczysz”.
Na ekranie mojego telefonu wyświetlają się enigmatyczne SMSy, najpierw “6”, potem “14”, wreszcie “21”. Nie, to nie jest suma nieprzerwanych a zarazem zbawiennych sekund podczas których Helenka jak zauroczona wpatruję się w Kotkę Pusię na kanale MiniMini+.
Mam nadzieje, że to nie zwiastun złowrogi czy inny zły omen tego, co nadchodzi. Martwię się, bo doświadczam od samego początku, że wszystko trwa dwa razy dłużej, a co gorsza, kosztuje też podwójnie. W biznes planie zakładałem likwidację dwóch glebowych tarasów i voilà!
Dwa dni temu, staliśmy się bohaterami takiej oto wymiany:
ona: “Kochanie, kiedy jedziesz?”
on: “Pojadę, jak zrobią mi laskę”
